Stroke Service

Ook jonge mensen kunnen door een hersenbloeding getroffen worden. Dat blijkt uit het verhaal van Richard en Renie de Vries. Richard was 41 toen hij een CVA kreeg. Zijn leven én dat van zijn gezin zijn compleet veranderd.
“De sportclubs van de kinderen; Richard bracht en haalde ze altijd en stond langs de lijn. De zomer komt eraan; wie gaat de tuin onderhouden? Dat was Richards taak. Op vakantie? Ik durf niet naar het buitenland; stel dat er iets met mij gebeurt. Dan staan de kinderen daar met een vader die niet kan praten.” Renie de Vries (41) somt zomaar wat praktische problemen op waar ze rekening mee moet houden sinds haar echtgenoot Richard (nu 42) ruim acht maanden geleden werd getroffen door een CVA.

Anders

Richard had al langere tijd last van ‘wegrakingen’ zoals Renie het noemt: onverklaarde aanvallen, vergelijkbaar met epilepsie. Die ochtend leek Richard op zijn werk weer zo’n wegraking te hebben. “De collega’s lieten hem maar even betijen”, herinnert Renie zich. “Maar na drie kwartier was Richard nog steeds niet aanspreekbaar.”

Het echtpaar zit samen op de bank, zij blozend en kordaat, hij enigszins ineengedoken en met zijn rechter onderarm hangend in een leren band. Renie doet het woord. Richard luistert mee “maar het gesprek gaat te snel voor hem om alles te kunnen volgen”, weet Renie. De herinnering aan de bewuste dag emotioneert hem echter duidelijk. Renie knijpt hem liefdevol in zijn knie en vervolgt: “Toen ik arriveerde zag ik direct dat dit iets anders was. Maar wat? Ook de ambulancebroeders en de spoedartsen in het ziekenhuis wisten het niet. Daarmee zijn de cruciale eerste vier uur verloren gegaan. Pas aan het eind van de middag, ik was inmiddels naar huis gegaan om onze twee kinderen op te vangen, kreeg ik een telefoontje van het ziekenhuis. Er werd me botweg medegedeeld dat Richard een CVA gehad had, en dat het leven nooit meer zou worden zoals het was.”

Koffie met suiker

Dat laatste kunnen Richard en Renie inmiddels beamen. Richard is rechtszijdig volledig verlamd en heeft een ernstige mate van afasie, een taalstoornis waardoor hij niet meer kan zeggen wat hij wil en gesproken taal moeilijk begrijpt. “Richard moest letterlijk alles opnieuw leren”, vertelt zijn vrouw. “Na twee weken op de stroke-afdeling in het WZA werd hij naar revalidatiecentrum Beatrixoord gebracht. Daar kreeg hij een, vond ik, vrij heftige therapie die echter wel zijn vruchten heeft afgeworpen. Met een spalk om zijn onderbeen kan hij nu weer behoorlijk lopen. Ook kan hij zichzelf verzorgen en fietsen op zijn op maat gemaakte ligfiets. Drie dagen in de week gaat Richard naar therapie, waardoor hij bijvoorbeeld de namen van onze kinderen weer heeft leren zeggen.” Richard springt in en laat langzaam maar duidelijk iets anders horen wat hij kan zeggen: “Koffie met suiker en melk.” Voor het overige communiceert Richard vooral met steekwoorden op een schrijfblok.

Toekomst

Hoe de toekomst eruit ziet, is onzeker. Wel is duidelijk dat Richard zeer waarschijnlijk nooit meer aan het arbeidsproces kan deelnemen. “Binnenkort is het eerste jaar Ziektewet voorbij, na tweede jaar zal ons inkomen minder worden”, zegt Renie. “Daarom ga ik dan extra uren werken. En wat moet Richard de hele dag doen als zijn therapie stopt? Hij heeft een dagbesteding en een sociaal leven nodig, hij is nog zo jong! Zo lopen we steeds tegen nieuwe situaties aan die opgelost moeten worden. Ondanks de hulp die we krijgen moet ik ook heel veel zelf doen en regelen. Langzaam beginnen we onze weg daarin te vinden. Al gaat het nog vaak met ups en downs.”