Ik ben Jane Berghout, 77 jaar oud en tot 18 februari 2013 leidster van een Koersbalclub, actieve deelneemster aan een sjoelclub, deelneemster aan de country-line dancegroep van de Welzo. Verder zwem en fiets ik veel. Ik help veel ouderen met pedicuren (en vraag een luttel bedrag voor de materiële schade.) Ook verzorg ik graag de planten, zowel buiten- als binnenshuis.
Toen gebeurde dit op 18 februari 2013. Mijn echtgenoot heeft mij om kwart voor zeven in de morgen liggend op de grond gevonden. Hij zag direct wat er mis was, gelet op mijn scheve mond en het onverstaanbare spreken. Onmiddellijk werd 112 gebeld. Hij vroeg om de ambulance en vertelde meteen wat hij geconstateerd had. Het was voor hem een hele geruststelling toen de telefoniste zei: ” De ambulance is nu naar u onderweg, maar wilt u s.v.p. aan de lijn blijven voor wat vragen”. Hij gaf aan dat hij geen vragen kon beantwoorden, omdat hij direct bij de zieke wilde zijn.
Gelukkig kwam binnen enkele minuten de ambulance. Een dokter/verpleegkundige had de diagnose direct klaar. Ze had een headset op het hoofd, om al haar bevindingen aan het ziekenhuis door te geven. Mijn temperatuur gaf aan, dat ik niet lang op de grond had gelegen. Er werd een canule in de arm ingebracht en ik werd met loeiende sirenes naar het Wilhelmina Ziekenhuis Assen gereden.
Op de Spoedeisende Hulp (er werd ook een scan gemaakt) constateerde men een herseninfarct en een verlamming aan de rechterzijde. Dokter Bollen vertelde aan mijn echtgenoot de consequenties van deze situatie, namelijk moeilijk slikken en afasie (onverstaanbaar spreken) Ze vertelde er ook bij, dat ze direct een dubbele dosis verdunners zou toedienen. Er was adequaat gehandeld en de lichaamstemperatuur was al die tijd gunstig geweest. Deze dubbele dosis bloedverdunners was een zegen, want na enige uren had ik weer wat beweging in mijn ledematen. Het slikken was wat problematisch, maar met geduld en wilskracht lukte dat wel. Ik had twee dagen op een intensive care (stroke)kamer gelegen waarna ik werd verplaatst naar een zaal. Na vier nachten kon ik al staan en liep ik (weliswaar ondersteund) naar het toilet. Ook begon men mij al logopedie te geven. Het praten was een probleem. Men vroeg zelfs of we thuis Nederlands spraken. Via internet hebben mijn dochter en echtgenoot geleerd, hoe men mensen met afasie moet benaderen en hoe men moet communiceren. Alle bezoekers kregen van hen eerst aanwijzingen over de manier waarop ze moesten communiceren, bijvoorbeeld vragen stellen.
Op 25 februari, precies een week na mijn herseninfarct werd ik naar Anholt in Assen (een vestiging van Stichting Interzorg) verplaatst. Direct bij aankomst werd een behandelplan doorgesproken. Een aangepaste rolstoel werd gebracht en ik voelde meteen de gebondenheid met de “lotgenoten” . De verzorging, de behandeling, de gemoedelijkheid in Anholt waren uitstekend. En……..ik heb elders wel anders gekend….men sprak de patiënten aan met “u”. Voor de werkwijze in Anholt heb ik alleen maar veel waardering en lof.
De ergo-, logo- en fysiotherapie sloegen goed aan. Omdat ik een lopend ( rollator-gebonden) patiënt ben geworden kon ik op mijn verzoek na één maand al worden ontslagen en kreeg ik vanuit Anholt alle therapieën op mijn huisadres.
Mijn dagelijkse oefeningen thuis
[1]Met de intensieve hulp van mijn echtgenoot en ook door zelf veel te oefenen, met wilskracht en geduld verliep mijn herstel zeer voorspoedig. Na een maand heb ik alle therapieën opgezegd, omdat ik het gevoel had, dat ik mezelf net zo goed kon helpen. Met behulp van de ipad (computer) doe ik motoriek-spelletjes met mijn kleinkinderen, praten doe ik met iedereen zonder problemen, alleen ben ik ook in huis rollator-gebonden, omdat mijn rechtervoet anders voelt dan mijn linkervoet. Via de gemeente heb ik een rolstoel tot mijn beschikking gekregen om grotere afstanden te kunnen overbruggen. Ik durf echter niet te fietsen, i.v.m. evenwichtsstoornissen. Men wil mij nu een driewiel-fiets aanbieden om zodoende toch zelfstandig naar de winkel of stad te kunnen gaan.
Thuis doe ik nagenoeg weer alles wat ik voorheen ook altijd deed, alleen ben ik dus rollator-gebonden en ben ik ook gauw moe.
Hoe zie ik mijn toekomst?
Ik ben net uit een tunnel gekropen, heb geluk gehad dat de hersenbeschadiging beperkt is gebleven tot een rollator-gebonden leven en ietwat geheugenverlies, maar ik zit niet stil.
Helaas zal ik voorlopig niet kunnen deelnemen aan het sjoelen, line-dance, koersbalspel en fietsen, maar huishoudelijk werk zoals de vuile was in wasmachine stoppen en deze daarna drogen, vaat in de vaatwasmachine deponeren en daarna weer afruimen, tuinieren en plantenverzorging, de wc en badkamer dagelijks schoonmaken doe ik allemaal. Weliswaar wat trager dan een paar maanden geleden, maar overwegende dat het nu pas vier maanden geleden is dat ik dit herseninfarct kreeg, heb ik goede hoop, dat er in de komende tijd nog meer verbetering zal optreden en dat mijn gezondheid zich ook nog verder zal herstellen.