Ze ziet er goed uit, mevrouw Van Straten uit Assen. Keurig gekapt en gekleed zit ze in haar lichte huiskamer voor het raam in een gemakkelijke stoel. Het enige wat zo op het eerste gezicht opvalt is een soort kussentje dat mevrouw in haar hand klemt. “Anders gaan mijn vingers helemaal verkrampen”, legt ze uit. Mevrouw Van Straten kan niet meer zelfstandig lopen. Ze is incontinent. Haar gehoor is verslechterd. Ze ziet slecht en is vergeetachtig. In oktober 2006 werd zij getroffen door een herseninfarct.
Die dag, om vijf uur ’s ochtends, viel mevrouw Van Straten uit bed. Nadat haar echtgenoot haar terug op het matras had getild, viel ze er even later weer uit. “Ze mompelde iets onverstaanbaars”, herinnert de heer Van Straten zich. “Ik heb meteen de huisartsenpost gebeld, die vrij snel kwam. In het ziekenhuis constateerde de arts een beroerte. Ik wist niet eens wat een beroerte was.”
Doorgezet
Na zes weken ziekenhuis ging mevrouw Van Straten naar verpleeghuis Anholt. “Daar kwijnde ze helemaal weg”, vertelt mijnheer. “Na vier maanden woog ze nog amper vijftig kilogram. Tegen het advies van haar arts heb ik haar mee naar huis genomen. Toevallig waren we een jaar eerder naar een appartement zonder trappen verhuisd, we hoefden alleen enkele kleine aanpassingen te laten doen zoals een stang in de douche en een toiletstoel. In het begin verzorgde ik mijn vrouw zelf, dat was erg moeilijk. Het is wel eens gebeurd dat we allebei stonden te janken bij het toilet. Maar ik heb doorgezet. Inmiddels hebben we tweemaal in de week huishoudelijke hulp, vijfmaal per dag komt iemand van Icare om mijn vrouw in en uit bed te helpen, en dan heeft ze nog twee keer per week fysiotherapie.”
Totale verandering
Naast lichamelijke pijn en ongemakken heeft mevrouw het ook geestelijk moeilijk. “Het is een hele klap dat ik niets meer kan”, zegt ze. “Ik wíl zo graag, ik heb het altijd druk gehad. En nu zit ik hier maar te puzzelen, ik kan niet eens lezen. Het is echt verschrikkelijk.” Ook voor meneer betekent de ziekte van zijn vrouw een totale verandering. “Mijn leven draait om dat van haar. Vroeger schilderde ik, maar daar heb ik nu geen tijd meer voor. Ik kom eigenlijk alleen de deur uit voor de boodschappen. Maar ondanks alles zie ik de zon, ook al schijnt ze niet. Kijk daar zit ze, in de stoel!”
Een vraag voor de CVA-nazorgverpleegkundigen?
Een vraag voor CVA-vereniging ‘Hersenletsel.nl’?
Je vindt op deze website alles wat je kan helpen om op jouw manier te leven met hersenletsel. Van app tot advies, van boek tot behandeling, van welzijn tot wonen, van zorg tot zingeving. meer...