Stroke Service

Noordelijk landbouwvoorman Jan Bloemerts (47) werd vorig jaar september getroffen door een herseninfarct. De boer uit Lhee, bij Dwingeloo, moest het roer omgooien. Na een moeilijke winter heeft Bloemerts nu weer ‘zin aan het leven’

De Twitterboer is hij al eens genoemd. Dik 1800 volgers heeft Jan Bloemerts op het sociale medium, and still counting. Sinds hij in januari 2011 zijn eerste berichtje tikte, verschenen nog eens 14.2k (14.200) tweets van de LTO Noord-bestuurder. Sommige met welgemeend commentaar op actueel landbouwnieuws: ‘Schadeloosstelling is een vereiste’ (over de vanuit Duitsland oprukkende wolf).

Een andere keer spreekt hij met een knipoog de eigen koeien op zijn boerderij in Lhee toe: ‘Nog even geduld dames, over 2 weken naar buiten’. Droge humor is Bloemerts’ handelsmerk, ook op Twitter: ‘Oplichters die waarschuwen voor fraude. Het wordt er niet overzichtelijker op’.

‘Er is flink op mijn schouders geklopt’

Maar er valt weinig te lachen wanneer het boegbeeld van de Drentse boeren op 25 september vorig jaar de volgende tweet verzendt: ‘Er is flink op mijn schouders geklopt. Niet wetend wat gaat komen, maar nu in vertrouwde handen bij @WZA_Ziekenhuis’. Bloemerts is deze eerste maandag van de herfst getroffen door een herseninfarct en met spoed opgenomen.

Dat hij in staat is er dezelfde dag nog eigenhandig een tweet over te versturen, lijkt een goed teken. Vier dagen later volgt ook al zijn ontslag uit het ziekenhuis. Kort voor hij in Assen wordt opgehaald, legt hij Dagblad van het Noorden aan de telefoon uit dat hij al met al nog ‘heel veel geluk’ heeft gehad.

Paspoort

Naam Jan Henk Bloemerts.

Geboren 22 december 1970 te Meppel.

Opleiding Mavo, Diever (1983-1987); MAS, Meppel (1987-1990); Kaderopleidingen.

Loopbaan sinds 1990 bestuurlijk actief in onder andere Drents Agrarisch Jongeren Kontakt, LTO, Agrifirm, Univé, Friesland Campina en VVD.

Raadslid voor de VVD in de gemeente Westerveld van 2010-2016.

Thans regiobestuurder LTO Noord, lid Raad van Advies IVN Noord en Ledenraad Univé.

Privé Getrouwd met Sandra Mulder. Twee dochters: Rilana (15) en Maureen (13).

Bloemerts is een optimist. Iemand die van nature het leven vanaf the bright side in zich opneemt. Maar als de Drent in de maanden erna revalideert, blijkt het lichaam toch onherstelbare schade te hebben opgelopen. Niet direct voor iedereen merkbaar, maar genoeg om Bloemerts na enige tijd te dwingen het roer om te gooien.

Bij LTO Noord weet hij enkele maanden na het infarct geleidelijk de draad weer op te pakken, op de eigen boerderij loopt hij tegen fysieke beperkingen op. Hij is niet meer de fitte vrijetijdshardloper die hij was. Het zijn beperkingen die intussen definitief lijken, waarmee hij maar beter kan leren leven. Eind januari doet hij al zijn melkkoeien weg. Een zakelijk besluit, waarvan hij nog altijd geen spijt heeft, maar toch: de dag dat zijn 115 dieren, waarvoor hij jaren zorgde, een voor een in de veewagens verdwijnen, zet een kras in zijn ziel. Een zwarte dag.

Bij de pakken neerzitten is er evenwel niet bij. Enkele maanden verder inmiddels heeft Bloemerts zijn nieuwe leven als boer vrij nauwgezet uitgestippeld en in gang gezet. ,,Ik ben uitgebreid door de MRI-scan gegaan. Buik, hals en hoofd zijn onderzocht. De neuroloog heeft me verzekerd dat zo’n herseninfarct echt iedereen kan overkomen.”

Anders gezegd: de kans op herhaling is niet groter dan bij willekeurig wie dan ook. Die wetenschap heeft hem en zijn gezin een zekere rust gegeven. Het had allemaal heel anders kunnen aflopen, maar ruim een half jaar na het infarct heeft de boerenvoorman langzaamaan weer vertrouwen gekregen in de toekomst. Ontspannen: ,,Ik heb zin aan het leven.” Aan plannen op het eigen bedrijf geen gebrek en een aantal van die plannen is al in uitvoering.

Zichzelf opnieuw uitvinden

Soms neemt het leven een wending. Dan kun je maar het beste meebewegen. Bloemerts besloot zichzelf opnieuw uit te vinden.

Achteraf bekeken is het herseninfarct niet uit de lucht komen vallen, reconstrueert hij thuis aan de keukentafel. Wie hier zit, heeft riant uitzicht over het weids uitgestrekte bouwland. Zijn bouwland.

Terug naar september: ,,Vier dagen eerder was ik ’s ochtends rond acht uur bezig het zeil van een kuilbult af te trekken. Opeens kon ik niet meer recht blijven staan. Ik dacht dat ik om zou vallen. Ik liep naar een muurtje om me vast te grijpen, maar het gevoel dat ik zou vallen bleef. Het leek alsof ik dwars door de muur zou vallen. Na een tijdje verdween dat, wel bleef ik de rest van de dag erge hoofdpijn houden. Maar ja, het was midden in de grasoogst, een heel drukke periode. Ik heb er verder niet veel aandacht aan gegeven. Tot me twee dagen later, zaterdags, precies hetzelfde overkwam. Toen is de huisarts langs geweest. Ik was heel bang. Hij dacht aan een beroerte, maar de symptomen had ik niet: geen scheve mond bijvoorbeeld en ik kon nog goed uit mijn woorden komen. Mijn bloeddruk was ook in orde.

Geen twijfel meer: herseninfarct

Weer twee dagen later is er geen twijfel meer: Bloemerts wordt getroffen door een herseninfarct en met spoed overgebracht naar het Wilhelmina Ziekenhuis in Assen. ,,Achteraf gezien heb ik twee keer een TIA gehad. Dan wordt tijdelijk de bloedtoevoer naar de hersenen geblokkeerd. En vervolgens een infarct, waarbij een opengescheurde ader in mijn hals de bloedtoevoer heeft tegengehouden.”

De maandag van het infarct hebben zijn hersenen enkele minuten geen zuurstof gekregen. Dat hij het kan navertellen is een wonder, dat hij al na vier dagen na het infarct naar huis kan ook. Hij krijgt bloedverdunners en andere medicijnen mee en begint al snel met revalideren.

,,Er staat twee jaar voor volledig herstel. De eerste weken ging het erg vlug. Daarna kreeg ik al snel het gevoel: veel beter dan dit wordt het kennelijk niet. Ik zal er nooit helemaal bovenop komen, hiermee zal ik het de rest van mijn leven moeten doen.”

Bloemerts heeft onder meer te maken met gedeeltelijke gezichtsvelduitval. ,,Het kwadrant rechtsboven komt bij mij onvolledig binnen. Ik verheugde me vroeger op het lezen van de dikke zaterdagkrant, maar dat is me nu al snel te vermoeiend. Gelukkig gaat het met de iPad behoorlijk beter. Verder heb ik na het infarct niet meer hetzelfde overzicht als voorheen. Neem de melkkoeien die ik had. In zo’n groep gebeurt voortdurend iets. Er is een koe tochtig, een andere is ziek en steekt de kop wat omhoog, enzovoort. Zo lang ik één dier in het vizier heb, snap ik prima wat er aan de hand is. Maar zo’n hele kudde overzien – dat lukt me niet meer. Het heeft me veel pijn gedaan om afscheid te moeten nemen van de dieren, maar het is uiteindelijk de juiste beslissing geweest. Als ik voor LTO Noord naar een bijeenkomst ga waar veel mensen samen zijn, hou ik er nu ook rekening mee. Ik ga meestal niet midden in de menigte staan of zitten, maar zoek een zijkant op. Na afloop blijf ik ook minder vaak hangen om met een aantal mensen nog wat te drinken.” Hij moet ermee leren leven, maar beseft dat het slechter met hem had kunnen aflopen, veel slechter: ,,Nogmaals: ik heb heel veel geluk gehad.”

Een donker en nat najaar

In de winter had de landbouwvoorman het niettemin zwaar. ,,Na het infarct mocht ik niet meer autorijden. Het najaar was donker en nat. In mijn herinnering heeft het maandenlang alleen maar geregend, terwijl ik gedwongen thuis zat. Mijn vrouw bracht me overal waar ik heen wilde hoor. Maar zij heeft een baan bij de apotheek in Dwingeloo en is dus geregeld van huis. Het sentiment is niet mijn sterkste kant, maar ik heb toen wel een keer gehuild, ja. Godzijdank heb ik inmiddels mijn rijbewijs terug en daarmee de vrijheid om te gaan en staan waar ik wil. Ook wat dit betreft heb ik trouwens niet te klagen over geluk: had ik een lager zichtkwadrant moeten missen, dan had ik nooit meer een auto mogen besturen.”

De mensen zullen me nog wel eens op een trekker zien zitten, hoor

Dit voorjaar vierde hij dat door met vrouw en dochters gewoon weer op wintersport te gaan. ,,Alleen hebben Sandra en ik nu om en om achter het stuur gezeten. Eerder reed ik in mijn eentje dat hele stuk van 1100 kilometer – wat ook stom was achteraf.” Sportfysiotherapie helpt Bloemerts om in conditie te komen, zonder zich bij elk steekje in zijn zij zorgen te maken. ,,Ik was sinds september ook wat in omvang toegenomen”, grinnikt hij.

De balans na de winter: onvoorstelbaar dat je na zo’n zwaar infarct zó snel zó veel kunt doen. Oké, er zijn nu fysieke beperkingen. Maar daarmee is te leven en ze zijn niet van dien aard dat ze een aangepaste invulling van de toekomst in de weg staan.

,,Ik ben er drie maanden volledig uit geweest bij LTO Noord. Collega’s hebben in die periode taken van me overgenomen, dat ging allemaal vrij geruisloos. Daarvoor ben ik dankbaar. Intussen ben ik weer volop aan de slag en dat is redelijk goed gegaan. Voor mijn werk bij LTO Noord staan vier dagdelen, maar daarmee red ik het niet. Het is vaak: even nog drie kwartier naar Assen, even nog een uurtje in Leeuwarden kijken. Thuis ben ik dikwijls nog stukken aan het lezen. In ben portefeuillehouder natuur en fauna, landelijk gebied en multifunctionele landbouw. Dit bestuurswerk geeft me veel voldoening. Tijdens mijn tweede periode voor de VVD in de gemeenteraad van Westerveld ging de besluiteloosheid me steeds meer tegenstaan. Westerveld heeft er patent op om heel lang over dossiers te doen. Maar al met al heb ik er een leuke tijd gehad. Leuke contacten aan overgehouden ook, met inwoners en bestuurders. Alleen is bij LTO Noord de voldoeningsfactor voor mij groter. En er is genoeg werk aan de winkel.”

Een boer blijft altijd een boer

Op de boerderij in Lhee is het roer intussen ook om. Terwijl zijn vrouw de keuken binnenloopt en koffie bijschenkt, klinkt Bloemerts als de architect die het vervolg van zijn eigen leven accuraat heeft uitgetekend en nu alleen nog even de details van het ontwerp dient toe te lichten: ,,Sandra en ik zijn tot de conclusie gekomen dat we hier op een verschrikkelijk plezierige plek wonen. Onze dochters willen we in de toekomst ook de mogelijkheid bieden om, mochten ze die ambitie hebben, het bedrijf over te nemen. We gaan om te beginnen een deel van ons bouwland verhuren. Ik blijf zelf ook nog wel wat aan akkerbouw doen. De mensen zullen me nog wel eens op een trekker zien zitten, hoor. Ik vind dat werk ook veel te mooi om er helemaal mee te stoppen. De geuren in het voorjaar, de onrust die je voelt als het tijd is om te mesten – ik krijg er energie van en zou het niet willen missen.” Een boer blijft altijd een boer. Tot zo ver plan A.

Omdat Bloemerts ook ‘niet helemaal zonder diertjes’ verder wilde, grazen er sinds kort zo’n twintig vleeskoeien en hun kalveren rond de boerderij, plan B. ,,Limousins. Ben je vegetariër? Nee? Nou, die dieren zorgen straks voor een verschrikkelijk lekker stukje vlees.”

Daarnaast heeft Bloemerts dit voorjaar een aantal schuurdaken laten vernieuwen. Op de nieuwe daken liggen zonnepanelen: een slordige 1200 in totaal. De stroom die ze opwekken biedt nóg een financieel steuntje in de rug en is verder bestemd voor plan C: een camperplaats, naast het eigen erf.

Stee in Lhee gaat het terrein heten. Bloemerts-humor. Volgend jaar met Pasen moet het camperterrein klaar zijn voor gebruik. Bloemerts, die eerder deze maand de buren tekst en uitleg gaf over zijn plannen, ziet een gat in de markt: ,,Camperplaatsen zijn er in Drenthe nog nauwelijks, terwijl er steeds meer camperaars zijn. Het zijn overwegend 50-plussers, maar verder is het een heel gevarieerde groep. Je hebt erbij die zich een auto van 100.000 euro of meer kunnen veroorloven, met alles erop en eraan. Anderen toeren rond met een VW-busje van dertig jaar oud, maar die zijn hier ook van harte welkom. Belangrijker: het zijn tamelijk zelfvoorzienende vakantievierders, die gewend zijn om bijvoorbeeld online te reserveren. Het is niet mijn bedoeling om straks de hele dag zelf op het terrein rond te lopen.”

De droge humor is gebleven

Een boer blijft een boer. En hoe zit dat met de Twitterboer? Lijkt het alleen zo of hebben de berichtjes van de landbouwvoorman soms toch een iets andere kleur gekregen? Een net even afwijkende toonsoort. Het serieuze boerennieuws en hoe hij daar zelf tegenaan kijkt – dat is gebleven. ‘Beverrat veel groter gevaar dan de muskusrat. Alleen grensoverschrijdende aanpak helpt’ (naar aanleiding van een bericht van de NOS dat Nederland ‘de grens sluit’ voor de beverrat).

Maar Bloemerts twittert nu vaker ook gewoon een foto, een paar foto’s of een korte video. Landschapje in de buurt dat hij mooi vindt. Een avondhemel die hem verrast. ‘Van zonsopkomst tot donker worden, wat een prachtdag!’ Zijn droge humor is gebleven. Een geruststellende, constante factor. ‘Tikkie, jij bent af! Vanavond #Dieverbrug’ (bij een foto van twee, elkaar wel heel dicht naderende luchtballons).

(Bron: www.dvhn.nl auteur Hans Knijff, foto’s Marcel Jurian de Jong)

 Print deze pagina